ماه جذامی

‎دیدی دل دیوانه که دنیا به چه سان بود ‎هر دم پی آدم همه جا درد دوان بود . . ‎گویی شده بازیچه چوگان فلک چون ‎گویی چو زمین ملعبه دست زمان بود . . غم چمبره بر مقبره خاطره میزد در مرثیه عشق صبا جامه دران بود . . ‎در پیچ وخم بازی تقدیر همیشه ‎زلف خم معشوق به دست دگران بود . . ‎وای از شب آبستنی مادر گیتی وقتی پدر پیر فلک نیز جوان بود . . ‎آفاق کناره میگرفت از نگه ما ‎در پشت غبار صبح آلوده نهان بود . . ‎میرفت فرو نیزه یک کوه به خورشید ‎خون سردش از خنجر قندیل روان